"Kαὶ ὑστερήσαντος οἴνου λέγει ἡ μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ πρὸς αὐτὸν• οἶνον οὐκ ἔχουσιν."
"Y faltando el vino, la madre de Jesús Le dijo: Vino no tienen."
"Y faltando el vino, la madre de Jesús Le dijo: Vino no tienen."
Hoy en particular encuentro ciertas semejanzas entre la madre del vino y mi madre. Son dos procesos paralelos y un único ciclo vital, análogo y espontáneo, que merece su propia mención.
Sus platos de cuchara, sus voces y caricias, sus bizcochos, sus consejos; esos sabores, aromas que su recuerdo desprende y añora, año tras año van cogiendo forma y sentido. Como materia en suspensión van cayendo por su propio peso y se depositan dentro de ti, forman parte de ti, te enseñan a ser, a comer, a valorar, a cocinar, diciéndote siempre que “beber es malo”, tras una noche más tuya de borrachera juvenil.
Las palabras de mi madre, sus costumbres, sus manías y sus rituales me han criado y me han hecho querer ser o no ser lo que ella fue. Siempre algo quedará suyo, trasiego tras trasiego desde que me tenía en sus brazos, hasta el día que me soltó y con ternura me dijo “vete”.
Por decantación natural pues somos lo que ella fue, algún que otro trasvase forzó y ayudó de cierta forma a que cada trago y acontecimiento fuera más áspero, ligero o sedoso. La madre del vino es una referencia sólida, es un origen y un punto de partida, es un recuerdo que se sedimenta dentro de cada uno y predice de alguna manera la evolución, el cénit y el cumplimiento.
Olor que recuerda la primera impresión cuando como principiantes empezábamos a experimentar con el gusto primerizo; débil aroma lácteo que se aprecia en un vino criado sobre lías, levadura de pan que adquieren los vinos jóvenes y que desaparece después, tras la primera decantación.
Olor y sabor contraídos por el vino, al estar en contacto durante un tiempo determinado con sus sólidos decantados hasta la ruptura. Y cuando uno baila, vive o desvive, los posos bailan igual, hablemos del removido de las lías, del bazuqueo o battonage, como la madre que al niño en sus brazos da ese primer meneo. Somos materia de propia evolución que después se va a embotellar, criados sobre el vino madre.
La madre del vino son los posos y los sedimentos que se depositan en el fondo de un recipiente del vino, sea tonel, bota, barrica o botella.
Παραθέτω το ίδιο κείμενο μεταφρασμένο στα ελληνικά, για να το διαβάσει η μητέρα μου σήμερα, 8 Μαίου.
Publico el mismo texto en griego para que lo lea mi madre hoy, 8 de mayo, día de la madre en Grecia
Sus platos de cuchara, sus voces y caricias, sus bizcochos, sus consejos; esos sabores, aromas que su recuerdo desprende y añora, año tras año van cogiendo forma y sentido. Como materia en suspensión van cayendo por su propio peso y se depositan dentro de ti, forman parte de ti, te enseñan a ser, a comer, a valorar, a cocinar, diciéndote siempre que “beber es malo”, tras una noche más tuya de borrachera juvenil.
Las palabras de mi madre, sus costumbres, sus manías y sus rituales me han criado y me han hecho querer ser o no ser lo que ella fue. Siempre algo quedará suyo, trasiego tras trasiego desde que me tenía en sus brazos, hasta el día que me soltó y con ternura me dijo “vete”.
Por decantación natural pues somos lo que ella fue, algún que otro trasvase forzó y ayudó de cierta forma a que cada trago y acontecimiento fuera más áspero, ligero o sedoso. La madre del vino es una referencia sólida, es un origen y un punto de partida, es un recuerdo que se sedimenta dentro de cada uno y predice de alguna manera la evolución, el cénit y el cumplimiento.
Olor que recuerda la primera impresión cuando como principiantes empezábamos a experimentar con el gusto primerizo; débil aroma lácteo que se aprecia en un vino criado sobre lías, levadura de pan que adquieren los vinos jóvenes y que desaparece después, tras la primera decantación.
Olor y sabor contraídos por el vino, al estar en contacto durante un tiempo determinado con sus sólidos decantados hasta la ruptura. Y cuando uno baila, vive o desvive, los posos bailan igual, hablemos del removido de las lías, del bazuqueo o battonage, como la madre que al niño en sus brazos da ese primer meneo. Somos materia de propia evolución que después se va a embotellar, criados sobre el vino madre.
La madre del vino son los posos y los sedimentos que se depositan en el fondo de un recipiente del vino, sea tonel, bota, barrica o botella.
Παραθέτω το ίδιο κείμενο μεταφρασμένο στα ελληνικά, για να το διαβάσει η μητέρα μου σήμερα, 8 Μαίου.
Publico el mismo texto en griego para que lo lea mi madre hoy, 8 de mayo, día de la madre en Grecia
"Kαὶ ὑστερήσαντος οἴνου λέγει ἡ μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ πρὸς αὐτὸν• οἶνον οὐκ ἔχουσιν."
Ειδικά σήμερα, βρίσκω και επισημαίνω κάποιες ομοιότητες μεταξύ της μητέρας του κρασιού και της μητέρας μου. Είναι δυο παράλληλες διαδικασίες και ένας κοινός κύκλος ζωής, ανάλογος και μοιραίος, που αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά.
Τα φαγητά της, η φωνή και τα χάδια της, τα γλυκά της, οι συμβουλές της. Οι γεύσεις και τα αρώματα που η μνήμη αναδύει και σε κάνει να μην τα ξεχνάς, χρόνο με το χρόνο παίρνουν μορφή και νόημα. Σαν σωματίδια που αιωρούνται και στο τέλος κατακάθονται λογω του ίδιου τους του βάρους μέσα σου, σου μαθαίνουν να υπάρχεις, να τρως, να αξιολογείς, να μαγειρεύεις και μια φωνή που πάντα σου έλεγε «μην πίνεις τόσο», μετά από ένα ακόμα βράδυ νεανικής μέθης.
Τα λόγια της μητέρας μου, οι συνήθειες, οι μανίες και οι τελετουργίες της με μεγάλωσαν και με έκαναν αυτό που είμαι, ή δεν είμαι. Πάντα θα υπάρχει κάτι δικό της, μετάγγιση με μετάγγιση, με είχε στην αγκαλιά της μέχρι τη μέρα που με άφησε και με αγάπη μου είπε «φύγε».
Μέσω της φυσικής καθίζησης, λοιπόν, είμαστε αυτό που η μητέρα μας ήταν, ίσως κάποια μετάδειαση να βοήθησε ή να εξανάγκασε κάθε γουλιά και γεγονός να είναι πιο τραχύ ή πιο ελαφρύ, πιο μεταξένιο. Η μητέρα του κρασιού είναι ένα στέρεο σημείο αναφοράς, είναι η καταγωγή και το σημείο εκκίνησης της γεύσης, είναι μια ανάμνηση και κατακάθι μέσα μας, που προλέγει την ανάπτυξη, το ζενίθ και την εκπλήρωση.
‘Αρωμα που θυμίζει την πρώτη εντύπωση όταν πρωτάρηδες ξεκινούσαμε να πειραματιζόμαστε με την πρώτη γεύση, ανεπαίσθητο άρωμα γάλακτος που αναδύει το κρασί όταν έχει ζυμωθεί πάνω στα ιζήματά του, άρωμα μαγιάς ψωμιού που αποκτά το νεαρό κρασί και που γρήγορα το χάνει όταν μεταδειαστεί.
‘Αρωμα και γεύση που περνάνε στο κρασί λόγω της επαφής του για κάποιο διάστημα με τα στέρεα ιζήματά του μέχρι να τα αποχωριστεί. Και όταν ξεκινάμε το χορό, κλαίμε ή γελάμε τα κατακάθια πάλι στην επιφάνεια γυρνούν, χορεύουν, αιωρούνται. Είναι η λεγόμενη ανάδευση, το battonage, όπως η μάνα κρατώντας το παιδί στην αγκαλιά, του χαρίζει τον χορό τον πρώτο. Είμαστε ύλη υποκείμενη σε εξέλιξη που αργότερα θα εμφυαλωθεί, μεγαλώσαμε και αποκτήσαμε αρώματα από το κρασί, μητέρα.
Η μητέρα του κρασιού είναι τα ιζήματα και τα κατακάθια τα οποία βρίσκονται στον πυθμένα ενός δοχείου που περιέχει κρασί, είτε αυτό είναι βαένι οινοποίησης, βαρέλι ή μπουκάλι.
Τα φαγητά της, η φωνή και τα χάδια της, τα γλυκά της, οι συμβουλές της. Οι γεύσεις και τα αρώματα που η μνήμη αναδύει και σε κάνει να μην τα ξεχνάς, χρόνο με το χρόνο παίρνουν μορφή και νόημα. Σαν σωματίδια που αιωρούνται και στο τέλος κατακάθονται λογω του ίδιου τους του βάρους μέσα σου, σου μαθαίνουν να υπάρχεις, να τρως, να αξιολογείς, να μαγειρεύεις και μια φωνή που πάντα σου έλεγε «μην πίνεις τόσο», μετά από ένα ακόμα βράδυ νεανικής μέθης.
Τα λόγια της μητέρας μου, οι συνήθειες, οι μανίες και οι τελετουργίες της με μεγάλωσαν και με έκαναν αυτό που είμαι, ή δεν είμαι. Πάντα θα υπάρχει κάτι δικό της, μετάγγιση με μετάγγιση, με είχε στην αγκαλιά της μέχρι τη μέρα που με άφησε και με αγάπη μου είπε «φύγε».
Μέσω της φυσικής καθίζησης, λοιπόν, είμαστε αυτό που η μητέρα μας ήταν, ίσως κάποια μετάδειαση να βοήθησε ή να εξανάγκασε κάθε γουλιά και γεγονός να είναι πιο τραχύ ή πιο ελαφρύ, πιο μεταξένιο. Η μητέρα του κρασιού είναι ένα στέρεο σημείο αναφοράς, είναι η καταγωγή και το σημείο εκκίνησης της γεύσης, είναι μια ανάμνηση και κατακάθι μέσα μας, που προλέγει την ανάπτυξη, το ζενίθ και την εκπλήρωση.
‘Αρωμα που θυμίζει την πρώτη εντύπωση όταν πρωτάρηδες ξεκινούσαμε να πειραματιζόμαστε με την πρώτη γεύση, ανεπαίσθητο άρωμα γάλακτος που αναδύει το κρασί όταν έχει ζυμωθεί πάνω στα ιζήματά του, άρωμα μαγιάς ψωμιού που αποκτά το νεαρό κρασί και που γρήγορα το χάνει όταν μεταδειαστεί.
‘Αρωμα και γεύση που περνάνε στο κρασί λόγω της επαφής του για κάποιο διάστημα με τα στέρεα ιζήματά του μέχρι να τα αποχωριστεί. Και όταν ξεκινάμε το χορό, κλαίμε ή γελάμε τα κατακάθια πάλι στην επιφάνεια γυρνούν, χορεύουν, αιωρούνται. Είναι η λεγόμενη ανάδευση, το battonage, όπως η μάνα κρατώντας το παιδί στην αγκαλιά, του χαρίζει τον χορό τον πρώτο. Είμαστε ύλη υποκείμενη σε εξέλιξη που αργότερα θα εμφυαλωθεί, μεγαλώσαμε και αποκτήσαμε αρώματα από το κρασί, μητέρα.
Η μητέρα του κρασιού είναι τα ιζήματα και τα κατακάθια τα οποία βρίσκονται στον πυθμένα ενός δοχείου που περιέχει κρασί, είτε αυτό είναι βαένι οινοποίησης, βαρέλι ή μπουκάλι.
No hay comentarios:
Publicar un comentario